One

Bono (Dublin, 1960), de voorman van U2 staat bekend om zijn opzwepende muziek en dito praatjes. En als echte Ier hoort hij zich zichzelf dolgraag orakelen tegen premiers, de paus en presidenten. Bono's vlammende preken ('We are brothers!') gaan standaard over de wereld verbeteren, verbroedering en solidariteit. Bono's aanpak bestaat vooral uit emotionele chantage: via zijn stichting ONE probeert hij regeringen over te halen belastinggeld te steken in wat hij voor goede doelen aanziet. ONE is slechts een marketing- en lobbyorganisatie, die bijvoorbeeld 768.000 dollar besteedde aan het celebrity Red Gala, maar nog nooit één cent heeft uitgeven aan het daadwerkelijk aanpakken van armoede. Om je een idee te geven: voor het bedrag van het gala hadden in Afrika 57 basisscholen kunnen worden gebouwd. Dus wel geld uitgeven voor rijkeluisfeestjes, maar intussen wel steeds roepen dat belastingbetalers in het westen aids de wereld moeten uithelpen en schulden van ontwikkelingslanden kwijtschelden, om een einde te maken aan armoede. Het schuurt nogal met elkaar.   Een beetje jammer is bovendien dat hij zelf tien jaar terug al een deel van U2's vermogen overbracht naar belastingparadijs Nederland. En dat hij Ierland prees om de manier waarop het grote bedrijven lokte met een laag belastingtarief ('Meer welvaart voor iedereen'), maar zelf dus niet eens die povere 12,5 procent wilde betalen. De muzikale Messias viel nogmaals door de mand als volkomen wereldvreemd toen zijn naam opdook in de Paradise Papers. Bono wil namelijk niet alleen de wereld redden, maar ook zijn fortuin, dat tegen een miljard dollar aanschurkt. Zodat hij gretig gebruik maakt van allerlei belastingontwijkende trucs om nóg rijker te worden. Zijn grootste hit klinkt toch meteen heel anders: 'We are one, but we're not the same.'