De ijle stem van Eithne 'Enya' Pádraigín Ní Bhraonáin (Dore, 1961) maakte haar in de jaren tachtig de elfenkoningin van de Keltische muziek. Het was etherische new age, met een vleugje klassiek, een snufje kerk en een mespuntje folk, afgeblust met melancholie. Veel is meditatieve muzak, al bewees ze met 'Orinoco Flow' ook serieuze hitpotentie te hebben. Van haar slechts acht albums werden er 75+ miljoen verkocht, met amper promotie. Omdat het altijd nóg vreemder kan, zong ze ook in onder andere het Japans, Quenya en Sindarin (fictieve talen van Tolkien) en Loxiaans, een taal die ze zelf heeft verzonnen met Nicky en Roma Ryan, het echtpaar waar ze mee werkt. Aan concerten doet ze niet. Dat zou ook lastig zijn, want sommige tracks kennen wel 500 lagen zang. Enya's werk is het toppunt van authentiek: ze luistert zelden naar muziek van anderen, uit vrees door hen te worden beïnvloed. Iemand met zo'n buitenaardse fantasie hoort natuurlijk ook in stijl te wonen. Enya kocht in 1997 het Victoriaanse Manderley Castle in Killiney. Het heeft Bono van U2 als buurman, een huisgeest én een safe room. Geen overbodige luxe gezien het feit dat een stalker zichzelf al eens in zijn nek stak omdat hij de pub van haar ouders niet in mocht. Een andere stalker drong het kasteel binnen en bond het dienstmeisje vast; Enya zat toen al in haar safe room. Na dat incident maakte Enya een vesting van haar kasteel, compleet met borstwering op de muur. Ze leeft er als een mysterieuze kluizenaar die rijker is dan Adele, met wat huishoudelijk personeel en vele katten. Voor de rest van de wereld blijft ze een groot vraagteken, al zegt ze zelf dat het nooit de bedoeling was om zo'n raadsel te worden: "Ik ben gewoon heel onafhankelijk." Maar wel met haar heel eigen flow, dus.
Terug
