Na zijn wilde jaren in punkgroep The Nipple Erectors wijdde Shane McGowan (geboren in Kent, opgegroeid in Tipperary, 1957) zich aan zijn Ierse roots en een aanzienlijk traditionelere sound met 19de eeuwse Ierse dichter James Clarence Mangan als grootste muze. Ooit zei hij dat hij zo van Ierland houdt "omdat ruzies er nog op de vuist worden beslist en het op het nieuws is als de snelweg is afgesloten omdat er een eend met pulletjes moet worden gered. En dat niemand daar lullig over doet." Met The Pogues had McGowan grote successen, al zag hij eruit alsof die rechtstreeks uit de Ierse Hongersnood van 1845 kwam, compleet met lorren, het slechtste gebit van heel Ierland en de teint van iemand die nooit vitamines binnenkreeg of zonlicht zag. Hij werd meerdere keren uit de band gezet wegens wangedrag. "We zijn dikke vrienden, zolang we maar niet toeren," aldus McGowan, die een groot deel van zijn leven aangeschoten dan wel dronken doorbrengt. Sinéad O'Conner gaf hem in 2001 bij de politie aan wegens drugsbezit. "Ik was eerst pislink op haar," zegt hij. "Maar het heeft me wel geholpen om van de heroïne af te komen. Ik drink nu alleen nog maar." MacGowan viel in 2015 ongelukkig, naar eigen zeggen omdat hij níet dronken was "want dan val je soepeler". Sindsdien zit hij het grootste deel van de tijd in een rolstoel. "Ik ben lam in één been," zegt hij. "Zonder kruk kan ik niet lopen, lang staan trek ik niet. Het gaat beter, maar het heeft nog nooit zo lang geduurd voor ik herstelde van een blessure. En ik heb heel was blessures gehad." Sterker nog: 'Leeft Shane McGowan nog?' is een gevleugelde gezegde in Ierland, in barre tijden. Zijn wheels weerhouden Shane – inmiddels weer in het bezit van een compleet gebit mét gouden tand - er niet van om stevig door te drinken. Hij schrijft nog altijd muziek en treedt ook nog af en toe op in de pub, met de weemoed, kegel en van een echte underdog met een poëtische ziel. Alle reden voor zijn grootste hit, compleet met kerstboodschap.
Terug
